Instagram
Afijn, ik begon met meer delen op Instagram. Deed ik niet voor anderen, was echt voor mezelf. 

Voor de likes hoef ik het sowieso niet te doen. Daarvoor bouw ik ook liever échte één-op-één verbinding op en ook dat is beperkt. Je mag namelijk best van mij weten dat er niet zoveel spannende interactie uit voortkomt.

Was vooral geestig in de tijd dat ik net weer vrijgezel werd trouwens. Kreeg ik ineens random vlammetjes, knipoogjes en likies van mannen (op m’n stories dan he, want anders zien anderen het) en dan dacht ik: ‘Tja, en nu? Dit snap ik niet.’

Voelde voor mij een beetje alsof ik naar de supermarkt ging en m’n oog had laten vallen op een pak vlokken. Ik zie mezelf daar dan naar het schap staren en stiekem incognito knipogen en applausjes uitdelen in de hoop dat het pak vlokken zegt: PICK ME. Gaat het niet zeggen en dan kan het best zijn dat ik verlegen ben, maar op den duur zal ik toch actie moeten ondernemen. Dus vraag ik zelf aan dat pak: ‘Hey jij daar, je lijkt mij interessant, wil je een hapje met mij eten?’ Kan zijn dat het pak vlokken liever met de buurvrouw meegaat, maar goed, kom ik ook wel overheen 

(er bestaat ook hagelslag enzo.)

Ik weet inmiddels al een tijd dat dit de nieuwe manier van flirten is, maar hield nooit lang stand want ik stond allang, bij de kassa om af te rekenen omdat ik niet zo goed ben in onduidelijkheid. Snapten hun dan weer niet. Ik ben dan ook: of echt heel goed in vrijgezel zijn, of heel slecht, omdat ik het nog steeds ben. Mijn waarheid is het eerste want dat vind ik leuker klinken.

Ik had sowieso een valse start, maar daar kom ik nog op terug want voor nu dwaal ik af. Dan ga ik het hebben over de Goede tijden en ik zei al dat je eerst de Slechte kreeg.

Het was voor mij vooral een leuk archiefje wat ik opbouwde. Ik ben nou eenmaal dol op dingen vastleggen: foto- en vooral videografie is, naast schrijven, mijn passie. Vind ik een prachtige trip down memory lane iedere keer. Ik ben ook blij dat ik dit heb gedaan, want ik krijg dagelijks herinneringen van waar ik een paar jaar geleden stond. Moet ik altijd van glimlachen want ik zie alleen maar groei. 

Oké en soms wil mijn brein gewoon publiekelijk een grapje maken op de socials. Maar daar hoeft ook niemand om te lachen want dat doe ik zelf wel. En het allerfijnste aan Instagram? LANGE LEVE HET ONTVOLGKNOPJE als je er niks mee kunt. Drie hoeraatjes!

Etiketjes
Maar wederom: ik hield me er niet mee bezig dat mensen aan de hand van een paar gekozen seconden een beeld vormen. Zonder vragen, zonder checken, zonder mij überhaupt echt te (willen) kennen.
Remember die stempels? Labels? Gesuggereerde diagnoses? Suggesties uit alle hoeken uit het introverhaal?
Daar gaan we het nu eventjes over hebben door een paar voorbeelden uit te lichten. (Deze voorbeelden zijn overigens onschuldig en vond ik geinig. Ik ga hier niemand aan de schandpaal nagelen).

De afgelopen twee jaar heb ik heel veel gezwegen en dit is absoluut niet flauw bedoeld, maar dit was een prachtige test en mega leerzaam. 

Je kunt het ook proberen, maar ik waarschuw je alvast: zit wel een prijskaartje aan. Naast eventueel een nieuwe tong, omdat de kans bestaat dat je die eraf bijt (is mij ook meermaals bijna overkomen), zijn dat vooral mensen en relaties. Ga maar eens een tijdje achteroverleunen en alleen maar kijken wat er gebeurt. Echt. Mondje dicht. Dat is wat ik deed en wat ik vaak nog steeds doe. Terwijl ik ondertussen met een vergrootglas alles ondersteboven, achterstevoren houd en mij verdiep in wat er wordt gezegd. Kan ik rustig bedenken of iemand een punt heeft of dat ik diegene misschien wel stiekem een flapdrol vind.

ADHD
Een van de vele opmerkingen was: ‘Joh, heb jij ADHD ofzo?’.
Geen idee, dacht ik dan, zou kunnen. Vandaag de dag hoor ik het nog steeds en ik heb nog steeds geen idee, want het boeit me echt totaal niet.
Ik weet dat ik heel druk over kan komen, dat ik veel energie heb en soms door ruimtes stuiter. Mijn breinverklaringen vertellen ook dat er een constante chaos plaatsvindt in mijn hersenpan, maar de conclusie is: ik heb er geen last van.

Sterker nog, het werkt allemaal in mijn voordeel, want het maakt mij creatief, dynamisch en een master schakelaar.

Vond het ook altijd bijzondere waarnemingen, want ook dit zijn momentopnames, vaak van mensen die mij niet eens zo vaak zagen. Je mag er best een beeld bij maken, maar ik trek echt niet de gehele dag sprintjes door mijn huis. Als je denkt dat wanneer je één-op-één met mij bent, ik constant de oren van je hoofd lul, zit je er ook naast.
Ik ben ook vaak genoeg heel rustig en trek mij meer terug dan de gemiddelde mens. Ik ben soms graag een muurbloem (op eigen verzoek ;-).

Ik zit graag in de stilte. Een beetje om me heen koekeloeren. Ik heb al genoeg gesprekken met mezelf waar ik moe van word.
Al mijn zintuigen staan 24/7 op standje: merk alles op, ook wat niet van mij is.
Daar heb ik inmiddels oplossingen voor om tegen mezelf te kunnen zeggen: FOEI, KSST, AF!
Daarom sport en wandel ik me een ongeluk, lees, puzzel, kleur en yoga ik veel.
Is m’n do not disturb-moment, vind ik beter dan een eventueel onderdrukkend pilletje (waar ik ook geen oordeel over heb wanneer een ander er wel baat bij heeft).

Geloof
Vorige week zat ik bij mijn ouders aan tafel te eten.
Mijn ouders denken heel anders dan ik, wat ik alleen maar mooi vind, want het is saai als we allemaal door dezelfde bril kijken — niks verrijkends aan.
Hun geloof is wel te definiëren en daar hadden we het eventjes over.

Ik zei tegen mijn moeder: ‘Ik heb mijn eigen geloof en ik denk dat het allemaal niet zoveel uitmaakt‘. Ik geloof niet dat, wanneer ik mij meld bij de poort van het hiernamaals, dat er iemand op een stoeltje zit en kijkt of ik het protocol goed heb doorlopen. Zal vast strafpunten hebben, maar volgens mij kunnen ze concluderen dat ik heel erg mijn best heb gedaan om een goed mens te zijn. Hopelijk is dat genoeg om door te mogen lopen richting een mooie volgende plek.

Waarop mijn moeder zei: ‘Nou, zo werkt het naar mijn mening niet helemaal, Elise.’
Zie, mijn ouders begrijpen mij ook niet altijd, maar dat is helemaal oké.
Wij zijn allemaal gelovig opgevoed, maar op ons twaalfde mochten we van hen alle drie bepalen of we het een aanvulling vonden voor ons. Bij mij was dit niet het geval, en dat vinden ze jammer, maar die keuze respecteren zij.
Dat respect krijgen ze van mij terug, want ik begrijp hun wel heel goed waarom het meerwaarde voor ze heeft.

Toen ik mijn Human Design aangeboden kreeg, bleek ik een reflector te zijn. Oftewel: een kanarie in een mijn, goed voor 1% van de mensen op deze aardkloot. Potverdikkie, dat klinkt speciaal zeg. Ik herkende er wel dingen in, maar toen ze zeiden dat ik moest wachten op de cyclus van de maan om keuzes te maken, dacht ik: wat een gedoe. Helemaal omdat ze ook vinden dat ik geen eigen energie heb. Nou zeg, ben ik dan toch een pop?
Nah, thanks but no thanks.

Maar wat geloof je dan, Elise?
Doet er niet toe om dat in woorden te omschrijven.
Ik geloof in alles wat mij houvast, troost en inzicht geeft (al is dat voor een momentopname).
Dat is wetenschap.
Dat is religie.
Dat is spiritualiteit.
Alles wat mij leidt naar de beste en mooiste versie van mezelf.

Hoeft een ander niet te weten en het ermee eens te zijn.
Je mag profiteren of mij uit je leven houden om wat voor een mens dit van mij maakt.

Dat kan lastig te verteren zijn voor anderen, want niet-aanwijsbaar kiezen voelt voor velen alsof ik aan cherry picking doe. Dat snap ik, maar het is niet waar, want dat zou betekenen dat ik kies voor de weg van de minste weerstand, en die route weiger ik. Sterker nog, er zitten juist heel veel overeenkomsten in wat ik geloof ten opzichte van anderen.

Maar-eh, laten we daar maar over ophouden, want daar ontstaan hele oorlogen van. Conclusie: ik zeg: Potayto, potahto.

Schijt
Oef, de leukste van allemaal.
‘Jij hebt ook overal schijt aan, hè?’
Ik kom vingers te kort als ik die ontvangen opmerking bij elkaar op moet tellen.
Eeeeh, nee.

Ik heb het totaal niet in mij om niet, niet te geven op de meningen van anderen.
Ik ben namelijk een mens en als je me een beetje kent, ook nog eens eentje met heel veel gevoel.
Echt heel veel.

Daarom heb ik geleerd om onderscheid te maken in welke meningen er voor mij toe doen.
Dat is geen schijt hebben, maar mijn grens bewaken voor de juiste verhoudingen.
Ik kan wel alles eigen gaan maken wat mensen naar mijn hoofd slingeren, maar helaas is het zo dat niet iedereen het beste met mij voor heeft.

Ik benader iedereen blanco, ik vind zelden iets raars of gek.
Maar wanneer ik merk dat je aan mijn waarde zit te kloten of ik kleiner moet worden voor een ander? Nope.

Ik vind het ook heel ingewikkeld om te zien dat dit tegenwoordig heel hip lijkt te zijn.
Zie ik weer iemand op de socials of in real life met een microfoon pretenderen dat je gewoon met je middelvingers in de lucht moet staan en moet schreeuwen: ‘fuck them all!’.

Heel af en toe krijg ik dan zin om met een panfluit achter diegene aan te rennen totdat er weer een fatsoenlijke neurologische verbinding ontstaat.
Want wat zeg je nou eigenlijk? Vind jij het een goed idee om niet meer om je heen te kijken en aan anderen te denken? En ook nog die boodschap aan anderen over te brengen?
Brrr, bij jou blijf ik uit de buurt, want dat vind ik spannend.

En ik snap wel wat die mensen willen zeggen hoor. Groot voorstander van de focus op jezelf houden.

Maar als dat betekent dat je stopt met om je heen kijken, dan noem ik dat niet sterk zijn maar je kompas verliezen.
Ik heb ook shit gehad — en tóch weiger ik m’n menselijkheid uit te zetten.
Ik doe ook niet aan oog om oog, tand om tand (wel aan grappige grapjes uithalen).
Ik deal ermee en vervolgens krijg je gewoon de volledige silent treatment als je over mijn grens bent gegaan.

Remember het knopje? Gaat hartstikke uit. Heerlijk rustig.

Dus als je een cursus how to become a bad ass cold hearted bitch wilt? Moet je even verder zoeken want die kennis heb ik niet.
Ook geen idee waar je wel moet wezen, want het is een van de weinige dingen die mijn interesse niet heeft.