Hoe ik kijk
Ik neem nooit zomaar iets aan. Niet als ik lees. Niet als ik luister. Niet als ik kijk. Alles wat binnenkomt wordt automatisch ondersteboven gekeerd, achterstevoren afgespeeld en vanuit minstens drie hoeken bekeken voordat het een plekje krijgt – als het dat al krijgt, en daar is niks tegen te doen, gaat automatisch.

Om een voorbeeld te geven: ik lees graag.
Zo heb ik ook de Bijbel uitgelezen. Het ene hoofdstuk ben ik van mening dat God en Jezus het echt helemaal goed voor de bril hebben, wijze gasten. Om twee pagina’s verder te denken: joh, de schrijver van dit verhaal had echt een flinke klap van de molen toen hij z’n veer in het inktpotje doopte. “Ja, ja, ja, pff, Jezus hoort gewoon naast de Harry Potter-boeken bij de sciencefictionafdeling.”
En zo wisselt het de hele tijd, net zolang tot ik het uit heb.
Daarna denk ik erover na en wissel ik alles weer om — dat wat eerst logisch leek, ga ik onderuit schoppen, en wat ik eerst onzin vond, krijgt ineens een plek.
Waarom je dat in vredesnaam zou doen, vraag je je af?
Vind ik leuk. Omdat beide kanten me inzichten geven.
Eenmaal het boek dichtgeslagen, snap ik dat — welke kant je ook kiest — er voor beiden wat te zeggen valt.
Dat maakt ook dat ik respect heb voor de gelovigen én de niet-gelovigen; het hoeft namelijk niet zwart-wit te zijn. En dat geldt eigenlijk voor alles.

En precies dát is voor mij de meerwaarde: wat een ander zijn of haar waarheid ook is — als het je dient, dan vind ik dat prachtig voor je. Ik hoef niks over te brengen aan anderen, en anderen hoeven het ook niet over te brengen aan mij. Applausjes voor iedereen!

Over meningen, beweging en soep
Mijn mening blijft nooit onaangeraakt. Ik bekijk het constant opnieuw. En als-ie nog steeds klopt? Mooi. Zo niet? Dan pas ik ’m aan, zonder krampachtig vast te houden aan wat ik gisteren nog dacht. Dat is geen bewuste keuze, maar gewoon hoe het in mijn hoofd werkt. Ik geloof dat je alles mag herzien. Juist omdat stilstaan iets is voor meubels, niet voor mensen. Vermoeiend? Misschien. Ik vind het vooral rete-interessant, want ik beland zelden in een tunnelvisie op de snelweg. Ik sla graag af bij elke rare zijweg, maak een omweg door het moeras en eindig op een plek die sommigen mogelijk liever vermijden.

Heb ik dan geen mening? Jawel, een hele duidelijke ook. Maar ik neem ’m niet klakkeloos aan als dé waarheid. Hij is ook niet in beton gegoten, maar eerder een elastiek dat meebeweegt met nieuwe inzichten, vragen en perspectieven.

Waarom ik graag schrijf
Niet iedereen kan mijn tempo bijhouden. Snap ik ook wel.
Maar misschien is dat precies waarom ik goed ben met taal en schrijven. Ik heb namelijk heus wat zinnigs te vertellen, en zo lijkt het niet of ik constant met een sok in mijn mond praat. In tekst kan ik alles uitstallen en krijg ik orde in de chaos, en komt de boodschap vaak wel over.

Als ik in real life alles in één keer eruit zou barfen, zou de meerderheid gillend wegrennen.
Potverdikkie, wat zegt ze nou allemaal? Net was het nog een aardappel en nu is het een bloemkool?

Tja, je moet geduld met mij hebben, want als je me onder druk gaat zetten, wordt het alleen maar erger. Het moet bij mij eerst allemaal door de blender, want wie weet had ik het wel over een sperzieboon.

Deze Website, what’s it all about.
Eigenlijk allerlei verhaaltjes dus. Gebaseerd op mijn eigen ervaringen, want hey, dat is het enige wat ik feitelijk zeker kan weten: mijn eigen waarheid. Het is op z’n Els: eerlijk, rauw, droog, met een flinke portie zelfspot. Voor sommigen misschien cringe. Ik vertel dingen die anderen liever in het midden laten – en ik ben daar zelf comfortabel mee. Een verlengstuk van mijn Insta – maar hier mag ik wél lullen zonder limiet. Hier deel ik verhalen zoals ik ze écht wil vertellen, zonder beperkingen. Mocht het je nog niet zijn opgevallen: ik ga niet lekker op hokjes en kaders. Ik huppel liever met de billen bloot door het leven.

Mentale en fysieke battles, fuck-ups, leermomentjes — die heb ik genoeg gehad. Leedvermaak noemen ze dat, maar om de meesten kan ik lachen, dus graag gedaan alvast. Gelukkig kun je dat allemaal gewoon keihard beaten als je leert om te denken.

Want ja, ik vind mezelf het allerleukste project om aan te werken, en dat is hartstikke goed nieuws. Niet omdat ik zo boeiend ben, maar omdat ik en ik het nou eenmaal ons hele leven nog met elkaar moeten doen — dus beter probeer ik er dan ook maar de gezelligste versie van te maken.

De afgelopen twee jaar.
Daar zit mijn meeste groei, en daar zal ik dan ook vaak op terugkomen. Op mijn 30e was ik voor onbepaalde tijd de wereld aan het overreizen, toen van de een op de andere dag alles in elkaar flikkerde. Voorheen was ik een dame met veertien jaar relatie op de teller. Daarna werd ik een vrijgezellige, zoekende, kwispelende puberpup. En die shift was… euhm, interessant. Vooral de totstandkoming, die was zacht uitgedrukt: intens. Vooral omdat ik ook nog een zeer matig souvenirtje meekreeg, alvorens ik terugkeerde naar Nederland. Wist heel lang niemand, en ikzelf had het ook in het verdomhoekje gepleurd. Vond het namelijk echt een heel slecht verhaal.

Afijn, ik houd niet van hokjes, maar om medische termen te gebruiken: ik bleek uiteindelijk een onderdrukt shocktraumaatje in mijn rugzak te hebben meegenomen. Vond ik wat van, maar het vond uiteindelijk nog meer van mij. Kreeg ik hulp bij, van een therapeut – aka praatpaal. Even het vierogenprincipe erop, met gelukkig nog steeds een groene sticker, maar die behouden was wel eventjes een dingetje.
Want damn, wat was het veel en wat heb ik de vloer veel geknuffeld. Tussen het staren naar een flikkerend lichtje en in foetushouding liggen brullen door, bleek mijn brein wel mijn beste vriendinnetje. Het kan lekker snel schakelen en daar kan alles naast elkaar bestaan. Waardoor het tussendoor vaak genoeg ingreep en zei: “Nu heb jij geen zin meer in huilen en ga jij gezellig een potje sjoelen.” Waardoor het voor de buitenwereld leek alsof alles koek en ei was.

De waarheid? Soms een beetje ja. Maar vooral nee.
Ik heb gewoon geaccepteerd dat ik nergens meer controle over had. Behalve over mezelf. Dus begon ik opnieuw. Helemaal vanaf nul. Ik besloot het maar te zien als één groot avontuur.

Het herstel kostte me heel veel tijd, waarin ik nog meer heb gezwegen. Bewust, maar zwijgen was altijd een fase, nooit een bestemming. Het moest allemaal nog even in de blender voordat ik mijn eigen waarheid helemaal uitgeplozen had. Voordat ik wist wie ik wilde zijn en welke stem ik wilde gebruiken. Als ik erover ging praten, wilde ik er zeker van zijn dat het geen verhaaltjes werden die, zoals vroeger, de volgende dag weer in de prullenmand belandden omdat ik er niet meer achter stond. Die tijd is nu, twee jaar nadenken volstaat wel, vind ik persoonlijk.

Mijn Conclusie?
Ik ben gewoon Elise. Wat dat dan wel precies inhoudt? Blijf maar lezen. Mijn brein is nog lang niet uitgepraat. 😉